Wat is Polycarbonaat en waarvoor wordt het gebruikt?

Polycarbonaat (PC) is een natuurlijk transparante amorfe thermoplast. Hoewel zij commercieel beschikbaar worden gemaakt in een verscheidenheid van kleuren (misschien doorschijnend en misschien niet), staat de grondstof de interne transmissie van licht toe bijna in dezelfde hoedanigheid als glas. Polycarbonaat Polymeren worden gebruikt om een verscheidenheid van materialen te produceren en zijn bijzonder nuttig wanneer slagvastheid en/of transparantie een product vereiste zijn (b.v. in kogelvrij glas). PC wordt vaak gebruikt voor plastic lenzen in brillen, in medische apparatuur, auto-onderdelen, beschermende uitrusting, broeikassen, digitale schijven (cd’s, dvd’s en Blu-ray) en buitenverlichting. Polycarbonaat heeft ook een zeer goede hittebestendigheid en kan worden gecombineerd met vlamvertragende materialen zonder significante materiaal degradatie. De plastieken van het polycarbonaat zijn techniek plastieken in die zin dat zij typisch voor bekwamere, robuuste materialen zoals in schokbestendige glasachtige oppervlakken worden gebruikt.

Wat zijn de eigenschappen van polycarbonaat?

Nu we weten waarvoor het wordt gebruikt, laten we enkele van de belangrijkste eigenschappen van polycarbonaat platen onderzoeken. PC is geclassificeerd als “thermoplastisch” (in tegenstelling tot “thermoset”), en de naam heeft te maken met de manier waarop de kunststof op warmte reageert. Thermoplastische materialen worden vloeibaar bij hun smeltpunt (155 graden Celsius in het geval van polycarbonaat). Een belangrijke nuttige eigenschap van thermoplasten is dat zij tot hun smeltpunt kunnen worden verhit, afgekoeld en opnieuw verhit zonder significante degradatie. Thermoplasten zoals polycarbonaat worden niet verbrand, maar worden vloeibaar, waardoor ze gemakkelijk kunnen worden gespuitgiet en vervolgens gerecycleerd.

Goed om te weten

Daarentegen kunnen thermohardende kunststoffen zoals mantelbuizen slechts eenmaal worden verhit (meestal tijdens het spuitgietproces). De eerste verhitting zorgt ervoor dat thermohardende materialen uitharden (vergelijkbaar met een 2-componenten epoxy), wat resulteert in een chemische verandering die niet kan worden teruggedraaid. Als je een thermohardende kunststof een tweede keer tot een hoge temperatuur zou verhitten, zou het gewoon verbranden. Deze eigenschap maakt thermohardende materialen slechte kandidaten voor recycling.